Otizm, yaşamın ilk üç yılı içinde ortaya çıkan ve yaşam boyu devam eden bir yaygın gelişimsel bozukluktur. Bu bozuklukta kişinin iletişim, sosyal etkileşim yetilerinde çeşitli problemler ve hem duygusal hem de davranışsal belli sorunlar görülür. Zeka ile genel olarak bir ilişkisi bulunmamaktadır ama öğrenme bozuklukları otizme eşlik edebilir.

         Genel olarak otizmde görülen belirtiler 3 gruba ayrılır:

1- toplumsal ilişkilerin gelişiminde bozukluk

2- sözel-sözel olmayan iletişimde bozukluk, hayal gücündeki yoksunluk

3- takıntılı ve tekrarlayıcı davranışlar, ilgi alanının kısıtlı olması.

Otizmin belirtileri bebeklikte görülmeye başlanır. Bebek ile kurulan iletişimdeki sorunlar, anne ile göz teması kurulmaması, çevredeki nesnelerle ilgilenmeme, değişik ihtiyaçları için değişik şekillerde ağlamama, kucağa alınınca direnme ya da tepkisiz kalma gibi belirtiler ile kendini göstermesi mümkündür.

Dikkat edilmesi gereken şey, her çocuğun çocukluk dönemi boyunca bazı otistik belirtiler göstermesinin mümkün olabileceğidir. Bu, çocuğun otizmli olduğu anlamına gelmeyebilir. Yine gözlem çok önemlidir.

Ve de diğer dikkat edilmesi gereken bir nokta, otizmin diğer yaygın gelişimsel bozukluklarla karıştırılmaması gerektiğidir. Çocukluk çağının dezintegratif bozukluğu, Asperger ve Rett bozuklukları bunlardan birkaçıdır.

Temel problem iletişimdir. Otistik çocuklar göz teması kurmayabilirler. Genelde çevrelerine ilgisizdirler ve kendi dünyalarında yaşarlar. Bu nedenle görme veya işitme problemleri varmış gibi bir izlenim bırakırlar. Diğer çocukların arasına katılmakta zorlanırlar.

Stereotipi, yani tekrarlayıcı davranışlar çok sık görülür. Sağa-sola, öne arkaya doğru sallanma, cisimleri çevirme, dönen nesnelere aşırı ilgi duyma, parmaklarına tuhaf şekiller verme bunların arasında sayılabilir.

Otistik çocukların kaba motor becerileri genellikle normaldir, ancak yürümeleri gecikebilir. Parmak ucunda yürüme, ilk çocukluk döneminde görülen belirtilerden biridir.

         Bazı otizmli çocuklar hiç konuşmazlar. Bazılar ise konuşurlar ancak bunu iletişim becerilerine dökemezler. Genellikle isimleri söylendiğinde bakmazlar veya sorulan sorulara cevap vermezler. Kendilerinden üçüncü bir kişi gibi söz etmeleri sıklıkla görülür. Ekolali çok sık olarak gözlenir. Bu, çocuğun çevresinde duyduklarını papağan gibi tekrar etmesidir ve bazen saatler, günler ya da aylar önce duydukları bir şeyi tekrar edebilirler. Buna gecikmiş ekolali denir.

         Genelde karmaşık emirleri anlayamazlar. Cümle kurarlarken gramer bozuklukları, bağlaç eksiklikleri görülebilir. Telaffuz kusurları olabilir. Anlamdan yoksun, zamansız gülme ve ağlamalar görülebilir.